In gesprek met: E Vita UitvaartverzorgingLaat jij je werk echt los als je vrij bent?
Petra Boel is getrouwd met Peter, heeft drie dochters: Linda, Leontine en Samantha en woont in Putten. Haar oudste dochter Linda woont niet meer thuis, is getrouwd en heeft twee zoontjes. Petra heeft sinds 2013 haar eigen onderneming: E Vita Uitvaartverzorging.
Eigenlijk hadden we gisteren de afspraak voor dit interview, maar dat kon op het laatste moment niet doorgaan…
Ja, dat klopt. Ik had een hele korte nacht gehad. Ik lag al in bed, maar kreeg vlak voor middernacht een telefoontje met een melding van overlijden en de familie vond het fijn als ze mij ook zouden zien bij de uitgeleide in het verpleeghuis. Dus ik ben uit bed gesprongen en was om 0:45 uur in het verpleeghuis om de familie en het zorgteam op te vangen. We hebben de verzorging gedaan en de uitgeleide. Uiteindelijk was ik rond 02:30 uur weer thuis. Rond 11:00 uur gisteren toen wij het interview gepland hadden zat ik bij dezelfde familie om de uitvaart te bespreken.
Hoe vind je het om 24 uur per dag bereikbaar te zijn?
Geen probleem. Het is een van de dingen waar ik heel erg over na heb gedacht toen ik dit werk ging doen, omdat ik wist dat je 24/7 bereikbaar moet zijn. Ik vind het ook wel eens lastig; zo ben ik bijvoorbeeld tot twee keer toe niet bij de verjaardag van mijn jongste dochter geweest. We hadden een verjaardagsdatum gepland, familie en vrienden zouden komen en prompt krijg ik vlak daarvoor een melding en valt precies de condoleanceavond op de verjaardag. Als dat een keer gebeurt, dan denk je oké, maar als dat het jaar erop weer gebeurt en wat je ook probeert, verzetten lukt gewoon niet doordat de begraafplaats of het crematorium geen andere avond beschikbaar heeft, dan zit je vast. Toen haar verjaardag het jaar daarop weer gepland werd heb ik haar beloofd dat ik erbij zou zijn, wat er ook zou gebeuren. En natuurlijk kreeg ik alweer een melding! En toen heb ik gelukkig kunnen regelen dat de condoleance een avond naar voren werd gezet.
Dus voor mezelf vind ik het niet erg maar voor mijn gezin vind ik het soms vervelend. Zij maken afspraken en gaan ervan uit dat ik erbij ben. Pas nog een verjaardag van mijn kleinkind: iedereen gaat ‘s morgens vroeg omdat ze mee zouden ontbijten met een paasbrunch en ik kom pas om 16:00 uur aan. Dat is voor hen niet leuk.
Denk je dat je gezin er inmiddels aan gewend is?
Nou, ze accepteren het. Of ze eraan gewend zijn? Ik denk dat als ze diep in hun hart kijken dat ze het nog steeds moeilijk vinden. Maar ze zien wat het werk met mij doet. En dat maakt een hoop goed.
Zijn er dingen niet kunt doen omdat je beschikbaar moet zijn die je anders wel zou doen?
Niet meer. Ik heb een tijd gehad, in het begin, dat ik dat wel deed. Toen gingen we altijd met twee auto’s weg zodat ik de vrijheid had om weg te kunnen mocht er een melding komen. Zo ver ging het. In het begin bepaalde mijn werk eigenlijk alles. Ik dacht ook dat je na een melding à la minute bij een familie moest zijn. Als ik nu een feestje heb dan zorg ik dat ik een back-up heb. Een collega die de melding aan kan nemen.
Ik ben een keer met mijn jongste dochter op vakantie geweest naar Portugal en toen heb ik mijn telefoon meegenomen. Niet doorgeschakeld. Dus dat loslaten was toen nog geen optie. In het begin speelde de angst werk mis te lopen ook zeker mee, dat is nu gelukkig wel een stuk minder. Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat mensen bewust voor mij kiezen als ze mij bellen. Dus als ik nu uitleg waarom ik niet kan komen dan is dat geen probleem. Dat is iets wat ik ervaren heb en wat ik in het begin nog niet wist. Hierdoor ben ik iets makkelijker geworden met het doorschakelen van mijn telefoon naar een collega. Maar nog steeds is de lijn tussen privé en werk een hele dunne. Je stapt er makkelijk overheen. Soms zou je eigenlijk tegen jezelf moeten zeggen: ”Vandaag even niet.” Maar dat blijft ingewikkeld.
Waar vind jij ontspanning?
Mijn ontspanning, mijn ontlading, vind ik bij mijn paard. Ik ben altijd bang geweest voor paarden. Echt als de dood. Ik heb hem indertijd eigenlijk gekocht om meer tijd met mijn middelste dochter door te kunnen brengen. Zij is al van jongs af aan paardengek. Ik hoopte met haar qualitytime te kunnen hebben en wie weet van mijn angst voor paarden af te kunnen komen. Dus ik dat paard gekocht. Hij heet Blue. Door zijn ogen. Blauwe ogen. Doodsbang was ik voor die ogen. Die kijken je zo verschrikkelijk doordringend aan…
Maar ik had wel de extra tijd met mijn dochter. We deden alles samen. Heerlijk. Totdat mijn dochter vertrok naar een andere stal. En daar stond ik alleen met dat enge paard. Blue en ik. En toen moest ik wel. En ik heb de verbinding aan durven gaan. En Blue ook.
En nu is het zelfs zo ver dat ik bezig ben met rijlessen! Twee keer per dag ben ik bij hem. ‘s Morgens vroeg rond 07:00 uur zet ik hem buiten en mest ik de stal uit, en ‘s avonds breng ik hem weer binnen en hebben wij qualitytime. Borstelen of trainen. Hoe gestrest ik ook ben, als ik bij hem op stal kom, gaat hij gapen en dan is het klaar. Dan is mijn spanning weg. Dan is het goed.
Ga je deze zomer op vakantie?
Ja! Ik ga drie weken op vakantie. Altijd in Nederland, Portugal was eenmalig. Ik ga nooit naar het buitenland want ik heb heimwee. Ik neem mijn telefoon mee en rij heen en weer als ik een melding heb.
Rij je terug? Maar wanneer ben je dan echt vrij?
Het voelt niet als werken. Ik geniet zo ontzettend van mijn werk. Ik ben gepassioneerd en hou ervan mensen te helpen. Als ik op vakantie ben en ik zou weten dat iemand anders mijn werk zou doen…ik voel me daar niet goed bij. Dus ga ik terug.
Ik maak dan wel keuzes hoor. Je moet wel realistisch zijn. Ik rij niet terug voor een technische crematie bijvoorbeeld. Ook voor een thuiscontrole rij ik niet helemaal terug. Dat doe ik niet nee. Ik maak afwegingen: hoe noodzakelijk is het dat ik erbij ben?
Als er een condoleanceavond is zou ik kunnen overwegen een collega te vragen erheen te gaan en dan neem ik die collega ook mee op de dag van de uitvaart. Dan zien ze wel dezelfde gezichten maar dan ben ik er tijdens de condoleance zelf niet.
Ik zorg wel voor ontspanning hoor! Het lukt me steeds beter, ook al is de balans werk/privé lastig. Zo had ik vorige week echt een hele drukke week en stond ik als freelancer voor zondag in de agenda van een andere uitvaartondernemer. Ik voelde dat het teveel werd. Ik heb mezelf toen op ‘niet beschikbaar’ gezet voor die zondag. Vrij genomen. Ook heb ik mijn eigen telefoon doorgeschakeld naar mijn waarnemer. Ik had het echt nodig.
Heb je nog tips?
Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je jezelf bent. Je komt soms in situaties waarin je merkt dat een uitvaartleider een rol aanneemt, maar als je ver van jezelf afstaat door een rol aan te nemen voel je niet goed waar je grenzen liggen en ga je er makkelijker overheen. En dan denk ik, wees gewoon jezelf, want alleen dan kun je aanvoelen hoe het met je gaat. Alleen dan weet je of je rust nodig hebt. Dus wees eerlijk. Wees jezelf.
“Zo goed mogelijk online vindbaar zijn voor klanten, een uitdaging die Ewoud keer op keer aangaat. Met ruim 10 jaar ervaring weet hij inmiddels perfect hoe hij dit moet bereiken. “Er liggen nog zoveel mooie kansen voor de uitvaartbranche op online gebied.” – Ewoud Smedinga, online marketeer
Heeft u hulp nodig? Stel uw vraag.
